Introduction

Zawsze byłam córeczką tatusia. A przynajmniej on tak o mnie myślał. Znudzona do granic możliwości siedziałam zamknięta w pokoju i oglądałam bajki lub słuchałam historyjek na temat starych, królewskich rodów. Nienawidziłam tego. Nie znosiłam własnego życia, bo to nie ja o nim decydowałam. Mogłam jedynie przyglądać się zza grubych okiennic, jak rozweselone dzieci biegają w monakijskim parku ciesząc się wolnością. Ja nigdy jej nie miałam. Marzyłam o księciu na białym koniu, który wybawiłby mnie z opałów. Wziął na ręce, pocałował i oznajmił ojcu, że tak być nie powinno. Że zasługuję na normalną codzienność, bo przecież i tak nie kandyduję do tronu. A nawet jakby... Byłam dzieckiem. Nic nie rozumiałam i rozumieć nie chciałam. Dlaczego więc sześciolatka różniąca się od innych jedynie tytułem nie może swobodnie utrzymywać kontaktu z rówieśnikami? Tarzać się w błocie, poznawać świata na zasadzie prób i błędów? 

Bo nie. Taką zawsze słyszałam odpowiedź.

To była moja nudna, niezwykle żałosna codzienność. 

Do czasu, gdy na tej pozornie bezproblemowej drodze stanął pewien zakochany w motoryzacji dziesięciolatek. 

Nico. Nico Rosberg. Dziś prawie wszyscy znają to nazwisko. Dziś budzi radość i entuzjazm. Niekiedy irytację i złość. Nie każdy go lubi, ale większość zdaje sobie sprawę z talentu, jakim obdarzył go los. Z talentu do ścigania. 

Wtedy był chłopcem z amatorskiego, juniorskiego kartingu. Tata dopuszczał go do mnie tylko przez wzgląd na jego ojca - ponoć dobrego kumpla rodziny. Nikogo innego nie znałam. Z nikim innym zadawać się nie mogłam. Dlatego z wdzięcznością przyjęłam jego charyzmę i ambitność. Staliśmy się najlepszymi przyjaciółmi, których nie sposób było rozdzielić krzyczącą pokojówką, natrętną nianią czy wreszcie obrazami z kamer. Dla niego uciekałam przez okna. Łaziłam po dachach i w ukryciu oglądałam wyścigi Formuły. Chciałam mu zaimponować. Pokazać, że też wiem, kto to jest Michael Schumacher i jak wielką smykałkę do trzymania kierownicy ma w żyłach. Aż sama się w tym zakochałam. Nim zdążyłam zorientować się we wszystkich zasadach, siedziałam w weekendy przed telewizorem nie dla Nico, ale dla siebie. Dla zaspokojenia własnej chęci połknięcia każdej, nawet najmniejszej informacji dotyczącej Królowej Sportów Motorowych. 

Te lata minęły szybciej, niż miesiąc siedzenia bezczynnie w pokoju. I Nico zaczął jeździć z Formułą po świecie. Wiedziałam, że spełniał swoje marzenie. Robił to, co kochał najbardziej. Jednocześnie utrzymywał ze mną normalny kontakt, choć tak naprawdę zostałam sama. Milion razy próbowałam namówić tatę na taki wyjazd. Na pozwolenie robienia tego, co robić chciałam. Pokazywać się na każdym wyścigu, nieważne, czy w Hiszpanii, Brazylii, czy też w Autralii i dopingować całym sercem jedyną osobę w moim życiu, której straty nie potrafiłam sobie wyobrazić. Chłopaka, który zastępował mi dosłownie każdego członka rodziny. Wspierał mnie, pocieszał, wierzył. A ja nie potrafiłam wyswobodzić się z objęć tego piekielnego księstwa, w którym uwięził mnie jego władca. Mój własny ojciec z przymusu zabierający mnie na miejscową rundę Formuły. Raz tylko pozwolił mi wręczyć puchar. Do rąk Sebastiana Vettela. Zawodnika, który zawsze budził we mnie fascynację, choć nie mogłam tego okazać.

Wtedy właśnie byłam najszczęśliwszą dziewczyną na świecie. Stojąc na podium razem z trzema wielkimi - Niemcem, Anglikiem i Austriakiem. Zadowolona. Roześmiana. Radosna. 

Szkoda, że tata tego nie widział.

I dopiero gdy mu się postawiłam, mogłam wyjechać w podróż z Formułą. 

Teraz. Po tylu latach kariery, wreszcie będę z Nico za każdym razem, gdy przekroczy linię mety. 

Nie obchodzi mnie obrażony książę, nowe rodzeństwo i całe Monaco, które się na mnie wypięło. Będę robiła to, co od dawna kocham najbardziej. Bez czyjegoś oddechu na karku i martwienia się, że źle trzymam widelec na kolacji u wielkiego arystokraty.

Wolę być zwykłym kibicem Formuły, niż uwięzioną w wierzy księżniczką. 

 

~*~

Wiem, że pewnie stworzyłam kolejne opowiadanie, którego nikt nie będzie czytał. Ale trudno! O Sebie napisać musiałam. Kiedyś to sobie obiecałam, a że ja obietnicy dotrzymuję, to... Witam was na nowym blogu o wspaniałym człowieku! ;)
Teraz pozostaje mi tylko czekać na pierwsze opinie i podziękować wszystkim, którzy przebrnęli przez prolog. To wiele dla mnie znaczy ;*